Walk the Line (2005)

Genoten van deze film. Uitstekend acteerwerk van Joaquin Phoenix en Reese Witherspoon,

Ik ben een klein beetje bekend met het werk van Johnny Cash en daardoor toch wel benieuwd naar deze film. Uiteraard kan het nooit een volledig beeld geven van zo'n man en zo'n lange carriere, maar je krijgt toch een beter beeld van de man, zijn jeugd en zijn vroege dagen van zijn carriere. Ik hou van dit soort film, biografie, op ware feiten gebaseerd. Ik moest toch even opzoeken of Phoenix en Witherspoon daadwerkelijk zelf gezongen hebben en dat bleek volgens internet het geval te zijn.

Na bekijken van Bohemian Rhapsody op Disney+ werd deze film mij gesuggereerd. Had er nog nooit van gehoord. Naam Johny Cash kende ik wel van naam maar kon er geen muziek op plakken. Na bekijken film moet ik toegeven dat ik toch wel de sound van Cash kende en ik toch wel twee liedjes herkende. Film zelf is wat rustig voortkabbelend en eerder een romantisch drama dan een muzikaal oeuvre wat ik toch wel verwachtte. Is niet te vergelijken met muzikale films zoals Bohemian Rhapsody. Maar verder wel blij dat ik hem gezien heb, want toch wel iets bijgeleerd over de figuur Johny Cash. Verder alle lof over de acteerprestaties van Joachim en Reese. Topprestatie van beiden. Zeer geloofwaardig. Moest film iets muzikaler geweest zijn dan ik had verwacht had deze een hogere score gekregen hebben dan de nu al dik verdiende 4*. Ik ben muzikaal net niet genoeg getriggerd geweest. Film iets te cool, maar is misschien wel hoe Johny was…

Een hele goede film, zeker vanwege de cast (niet de cash...). Ik heb de extended cut gezien. De film legt de nadruk op het leven van Cash en niet op zijn muziek. En dat is wat ik helaas jammer vind hieraan. In feite bestaat de film uit twee uur drama en ellende, het kijken hoe een verslaafde zichzelf te gronde richt, en maar een half uur muziek. Dit had wat mij betreft omgedraaid mogen zijn als je bedenkt dat zijn verslavingsperiode maar 3-4 jaar heeft geduurd. Een kort fragmentje van een van zijn beste nummers 'Ring of Fire' in een film van twee en een half uur: jammer! De Oscar voor Reese Witherspoon was in ieder geval dik verdiend.

Tijd voor herziening. Anno 2005 was de muziekbiopic nog niet zo aanwezig als nu. Je had natuurlijk al mooie verfilmingen door de jaren, maar dat leken uitschieters. Titels als Amadeus, The Doors, What's love gotta do with it en The Buddy Holly Story. Telkens met dank aan een sterke acteur/actrice in de lead. Met de komst van Ray in 2004 leek er iets te veranderen en Walk the Line versterkte dat. Ray bracht veel meer op dan al die vorige titels en bij Walk the Line schoot de opbrengst nog meer omhoog, meer dan het dubbele van Amadeus...

Cijfers zeggen niet alles natuurlijk, maar het toonde wel aan dat er een publiek voor was. En dan investeert Hollywood ook automatisch meer in het genre. Walk the Line zorgde voor een vrij eenvoudige formule. Het leven van Johnny Cash in het gekende rise en fall (en terug rise) met een zeer grote focus op zijn romance met June Carter. De muziek lijkt er zelfs soms voor te moeten wijken. Al is het niet abnormaal om een biopic te laten draaien rond een gebeurtenis of gedeeltelijke fase in het leven/carrière van een artiest.

Als liefdesbiopic is dit zeker niet slecht met de nodige liedjes. De hoofdcast trekt zonder probleem de film. Het is een typisch romantisch drama uit Hollywood geworden met Johnny Cash als zeer interessant onderwerp. Dat je niet alles kunt laten zien is op zich wel normaal. Het mocht wel iets meer over de muziek gaan voor mij. Een hele mooie toevoeging zijn de scènes rond Folsom Prison. En het geeft ook wel enigszins een beeld van Cash in zijn beginperiode. Er zijn ondertussen veel betere muzikale biopics. Maar als je de nodige romantiek en onvermijdelijke dichterlijke vrijheid van de gebeurtenissen er bij neemt, blijft Walk the Line nog altijd best genieten.

En hier ben ik dan ...

Precies 20 jaar geleden stopte de (levens) lijn voor Johhny Cash.

Maar eeuwigheid werd hem gegund toen hij Folsom Prisom maakte. Bij wijze van eerbetoon nogmaals de 'audition scene' bekijken.

... I shot a man in Reno just to watch him die ...

Here's to you, Mr Cash.

lol

Wow. Schitterende biopic. Ik had geen idee van het jeugdtrauma van Johnny Cash. Verhelderend. Goed geschreven script volgens de regels van de kunst. Schitterende acteerprestaties van Phoenix en Witherspoon. Ondanks de lengte heeft het me geen moment verveeld. De jaren ‘50 was misschien wel de beste periode ever voor wat de rock betreft. En de sfeer zit er hier goed in. Fijn dat de rest van het Sun label hier ook zijdelings aan bod komt - Elvis, Roy, Jerry Lee, Carl.

De platen van Johnny staan nog steeds als huizen en deze film is een mooie tribute aan ‘s mans leven, werk en liefde.

Nog maar een keer gekeken (zoveelste keer haha), blijft een toppertje! Eigenlijk is er weinig niet goed aan deze film. Acteerwerk is heel goed, zeker van Phoenix en Witherspoon. Muziek is goed en ook niet te lang telkens. Dat ze zelf zingen is natuurlijk wel erg goed gedaan... Daarnaast is het drama goed verteld en dat je andere artiesten ziet zingen maakt het extra lekker.

Maar wat mij betreft de film echt compleet maakt is de chemie tussen Phoenix en Witherspoon. Dit is erg goed gecast en uiteraard top geacteerd. Elke keer pakken ze mij weer !

4,5*

"My momma told me son, always be a good boy and don't ever play with guns...".

De tekst staat nu bijna deels in mijn geheugen gegrift, zijn liedjes zijn me net zo bekend als van mijn andere favoriete groepen en of zanger(essen)s. Toen ik de film voor het eerst zag, ging ik daarna naar een site en kocht ik vier van zijn albums! Met andere woorden, deze film is geweldig en je zult de tekst van zijn liedjes voor altijd in je hoofd hebben(?). Terwijl je naar de film kijkt, zul je onbewust met je voeten op de grond tikken en je schouders heen en weer bewegen.

-Want dat is het leuke van deze film, de acteurs zingen en spelen zelf!!- ‘Walk The Line’ op VTM: vijf verrassende weetjes over de Oscarwinnende biopic - pickx.be Walk the Line: Joaquin Phoenix ís Johnny Cash - televizier.nl

Sommige elementen van de film zijn vrij standaard, net als in andere films die over het leven van een beroemdheid gaan - de onvermijdelijke conflicten met ouders, de huwelijksproblemen met de eerste vrouw, de affaire met de vrouw die voorbestemd is om de tweede vrouw te worden, de alcohol, de drugs, een sterfgeval in de familie en hoe dit alles het onderwerp sterker maakt en hen naar grotere en betere dingen laat gaan ("what doesn't kill you makes you stronger").

Maar waar het levendiger wordt, is de muziek. Phoenix is Cash, hij lijkt op Cash als jongeman en Phoenix heeft de juiste stem en de muziek is van topklasse. Reese Witherspoon levert een geweldige prestatie als Cash zijn zangpartner, June Carter. (won zij wel mooi een Oscar mee)

Het beste gedeelte is aan het begin van de film, wanneer we een langzame close-up shot krijgen van de verlaten binnenplaats van "Folsom Prison" en dan horen we het constante "THUMP-THUMP-THUMP" van het gevangenispubliek dat met hun voeten stampt en ongeduldig wachten op Cash, terwijl de achtergrondband 'warming-up tunes' speelt en er nerveus uitziet, denkend dat de gevangenen gek gaan worden en dingen gaan kapotmaken. Ondertussen droomt Cash achterin en wanneer de gevangenisdirecteur hem nadert, wordt Cash plotseling teruggevoerd naar zijn jeugd in 1944 en daar begint zijn verhaal.

Een 8+ en Johnny heeft er een fan bij!

Ik heb me niet verveeld tijdens de film, die was meer dan het bekijken waard. Maar wel één opmerking: uit de biografie van Cash heb ik begrepen dat hij slechts een jaar of vier drank- en drugsproblemen heeft gekend. Toch vormen die een aanzienlijk deel van de film. Had dus wel wat minder gemogen waarmee meer tijd had kunnen worden vrijgemaakt voor de muziek.

Het helpt zeker als je van deze muziek houdt. Zelf was ik wel onder de indruk van zijn bewerking van "Hurt", maar dat is niet representatief voor de muziek in deze film. De film laat wel mooi zien waar Johnny Cash vandaan komt en welke ervaringen uit zijn jeugd mede bepalend geweest zijn voor zijn latere leven. De film beperkt tot zijn jongere jaren, maar die hebben genoeg te bieden; behalve de obligate sex, drugs en rock 'n roll beelden zien we ook religie en een familieleven. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nu niet achter zijn muziek aan ga, maar vond Walk The Line zeker de moeite waard om een keer te zien.