Modigliani (2004)

Deze film is top!.

Ik ga deze dadelijk kijken, alleen mijn versie heeft maar 114 minuten vind ik wel raar.

Maar zal wel niks missen.

Wat een tegenvaller na al het positieve commentaar gelezen te hebben. Het begin leek dat te gaan bevestigen maar dat was snel over.

Overbodig melodrama met een overdosis pathetiek dat te lang duurde en mij werkelijke geen seconde kon boeien. Garcia was Garcia en niet Modigliani . gelukkig heeft ie daarna weer betere rollen neergezet. Twee sterren dan nog omdat de film technisch wel in orde was.

Zoals iemand ook al opmerkte vond ik het ook wel wat vaag, net niet storend, dat alle schilders zo woest staan te schilderen behalve Modigliani.

Het begin van de film had wel wat meer introductie mogen hebben, je weet in het begin vrijwel niets over de beste man en dat hij het ene moment erbij loopt als een zwerver en het volgende weer goed gekleed werkt knap verwarrend, zeker als ze opeens een huis in zuid Frankrijk hebben en daarna opeens weer in een kaal pand dat meer weg heeft van een kraakpand.

Ondanks dit alles heeft de film een mooie sfeer en een groot aantal sterke acteerprestaties, helaas wel naast een paar gevalletjes van over-acting...

Wel een hoop minpunten voor een 5*-film.

Soms niet slecht verteld maar af en toe komen sommige acteurs wat amateuristisch over. Meerdere keren koos de regisseur voor een long shot (als vrouwen hysterisch boos zijn op Modi) en dat werkte niet helemaal. Het sterkste punt is de concurrentiestrijd tussen de twee schilders. Het leek soms wel een western maar dan met kunstenaars in plaats van cowboys. Het zorgde er wel voor dat je bleef kijken (dat en de jongensachtige charisma van Andy Garcia). De goede bedoelingen waren er maar Mick Davis, de regisseur, mist toch de nodige overtuigingskracht. Hij slaagt er niet in om het echt tot leven te brengen. De film kent een flauw einde met gezwollen strijkers. Wil je iets beter zien over schilders kijk dan naar Frida (2002) van de fantastische Julie Taymor. Haar film diende waarschijnlijk als voorbeeld voor Modigliani.

De povere 4% die deze film krijgt van Rotten Tomatoes lijkt mij wel heel streng. Nou ja, misschien was ik gisteren in een vergevingsgezinde bui.

Weet weer niet of alle historische feiten kloppen. ..... dat is het ingewikkelde aan film meen ich.

Daar hebben we een journalist voor nodig die dat allemaal eens mooi naspeurt.

Wedijver tussen Modi en Picasso en de teloorgang van Modi en in het kielzog zijn vrouw Jeanne.

Tragisch.

Mooi tijdsbeeld. Ich heb Woody Allens's laatst film nog niet gezien maar uit de berichtgeving erover stel ich me dezelfde 'scene' voor. Dat Maurice Utrillo een vriend van Modi was was mij onbekend en dat hij een paar keer in de film voorkomt plezierde mij erg. Utrillo werd, net als zijn moeder Suzanne Valadon,

door mij als jongeling , erg bewonderd.

Zou elke generatie en of beroepsgroep zich zo door zijn eigen romantische kijk gevangen laten houden ?

Kunnen wij niet anders ?

Modigliani dus. Ik had van hem, ondanks mijn bescheiden interesse in de schilderkunst, nog nooit gehoord. Gedurende de film gingen er wel wat lampjes branden. Picasso en Renoir zijn natuurlijk wel bekende namen. Sommige schilderijen van Modigliani herkende ik op den duur wel, maar om nou te zeggen dat mijn interesse echt gewekt werd… Nee.

Modigliani’s leven vond ik eigenlijk ook niet bepaald boeiend. Wanneer je een groot liefhebber van zijn werk bent, kan ik me dat wel voorstellen, maar voor mij was het het zoveelste tragische verhaal van een vrolijke, onfortuinlijke dronkaard. Wanneer ik zijn levensverhaal snel even oprakel van wikipedia, blijkt dit filmpje toch een stuk dramatischer te zijn. Jammer natuurlijk. Voorlopig gaat mede daarom mijn voorkeur betreft kunstenaarfilms meer uit naar Frida. Modigliani heeft eigenlijk weinig meer te bieden dan een vrij chaotische aaneenschakeling van losse scenes. Verder is er geen begin, maar word je als kijker wel heel makkelijk in het diepe gegooid. Het is niet zo dat ik graag wil zien dat Modigliani en Picasso als kind de pest aan elkaar hadden, maar nu heeft het niets meer dan twee willekeurige volwassen mannen die elkaar in de kroeg zitten te jennen. Een beetje kinderachtig eigenlijk. Sommige situaties zijn best humoristisch, maar verliezen snel hun waarde aangezien er zelden aanleiding noch gevolgen zijn. Het spreekt natuurlijk wel in de voordeel van de film om te zeggen dat het verhaal nergens niet vervelend of saai is. Aan de andere kant zijn duizenden dronkelappendrama’s dit vehikel al voorgegaan.

Geweldige film.

Het drama wordt hier mooi afgebeeld met ijzersterk acteerwerk van andy garcia.

vond de andere spelers wat minder, maar de film in zn geheel maakt veel goed.

gewoon een mooi portret

Fans zullen deze schilder wellicht de hemel in prijzen vanwege zijn exentrieke verfkunsten. Zijn concurrent in dit verhaal is Picasso en ook hij laat zien dat hij over talent beschikt. Daarbij wordt een vrouw toegevoegd die tijdens één simpel trucje van Modi met de hond meteen stapelgek wordt en dus meerdere malen poseert voor de gentleman en hoopt dat hij veel succes zal hebben. Een echte intieme relatie hadden ze niet en de dialogen tussen deze twee waren vooral ingevuld met ergernissen. Modigliani drinkt ondanks zijn tubercolose een hoop rode wijn en rookt bijna in elke scène wel een sigaret. Dan is er een baby opkomst en ontstaan er enkele onzekerheden. Erg vervelend en slaapverwekkend als je het mij vraagt. Het was langdradig en ik vond het schilderij ('Jeanne') op het einde niet eens mooi. Die nek was te lang en de armen waren veel te fors.

Wat?

Dat je het niet mooi vindt, kan natuurlijk, maar Modigliani had een geheel eigen stijl - verwant aan het kubisme. Dat met die lange armen en nek onderscheidde hem juist van andere schilders.

Daarnaast vond ik het zelf prachtig dat hij de ogen van Jeanne geschilderd had. Iets waar hij eerder aan refereerde; hij kent haar ziel.

Ik kende de naam Modigliani niet echt. Wist wel dat het een schilder was, maar kon hem niet meteen plaatsen. Deze film neemt af en toe wel een loopje met de geschiedenis, maar wat het werk en leven van de schilder zelf betreft, geeft het volgens mij toch een goed beeld. Een man die jong gestorven is en niet bepaald leefde in luxe, maar gebukt ging onder ziekte, drugs en alcohol. Garcia is in vorm en Picasso is wel leuk gedaan maar gelukkig in deze film wat in de schaduw van Modigliani. Vooral Jeanne is heel goed gecast. Toch wat de schilderijen betreft, op haar foto trekt ze wel iets minder. Maar kom, het blijft film natuurlijk.

Modigliani kan je wat vergelijken met Amadeus die vooral een sfeer van het hoofdpersonage wil scheppen en hier en daar wel gebruik maakt van anachronismen. Raar om Edith Piaf te horen in het begin van de 20e eeuw met een nummer dat zo'n 30 jaar later pas zou geschreven worden.

Is de film historisch correct? Deels wel, maar een groot deel van de verhaallijn zeker niet. Maar ik denk wel dat je met deze beeld de artiestenwereld anno 1919 goed leert kennen en je wel een beeld krijgt van de schilder Modigliani. Het wordt niet episch of echt overbluffend, maar is zeker met liefde voor kunst gemaakt.

Op zich een hele mooie film, maar het probleem is opnieuw dat de filmmakers weer allerhande grappen lopen uit te halen met wat er echt is gebeurd. Zo is er is wel een dergelijke rivaliteit tussen Amedeo Modigliani en Henry Matisse geweest, maar niet met Picasso.

Grappig is verder dat een kubist als Picasso bolrond wordt voorgesteld… …dat klopt dus twee keer niet met de werkelijkheid.

Ook op andere punten wordt met de feiten een loopje genomen. Verwacht geen exacte biografie, maar de film is goed (humoristisch) en kijkt wel ontzettend lekker weg. Heel mooi gedaan, toch nog.

Verder ben ik wel een fan van het werk van Modigliani en ook geïnteresseerd in zijn leven.

Leuk om het verhaal achter de schilderijen van Modigliani te leren kennen.

De film geeft een leuk inkijkje in de kunstenaarswereld in 1919 Parijs.

De actrice die Jeanne speelt was erg goed gecast. Ze leek sprekend op de Jeanne in de schilderijen, méer zelfs nog dan de 'echte' Jeanne.

Historisch correct of niet, het heeft me van begin tot end geboeid.

Are you mad?

Deze lag al een tijdje te wachten en wat te verwachten wist ik eigenlijk niet. Een film over een kunstenaar, met Modigliani in dit geval als redelijk onbekend, is toch vaak onderhevigd aan dingen als de kwaliteit of bekendheid van zijn werk, of bijvoorbeeld de tijd waarin hij leefde, en natuurlijk nog het meeste zijn karakter en het leven dat degene leefde. En met vooral dat laatste zit je goed, want een karakter was Modi, en zijn leven tegelijk bijzonder als treurig.

De film opent meteen met de prachtige donkere straten van Parijs, prachtig camerawerk trouwens, Modigliani liederlijk op de tekst, en meteen de anemositeit tussen Modi en Pablo. De toon is gezet en Modi zet zich zelf verder op de kaart als uitermate charmant en romanticus van het zuiverste water. Modi is met recht een innemende persoonlijkheid te noemen, maar dat geld net zo goed voor de film die ook overloop van van een bepaalde warmte en charme. Hier moet je wel haast voor vallen. De rivaliteit tussen Modi en Picasso wordt verder opgebouwd en heeft grimmige momenten maar ook kostelijke zoals tijdens het autoritje naar Renoir, om tenslotte nte eindigen in de reeds benoemde wedstrijd.

Het is toch Modi die de interesse blijft trekken met zijn Bohemianse levensstijl, iets dat veel vraagtekens en commentaar oplevert en een wonder dat de mooie Jeanne zo standvastig is en niet van zijn zijde wijkt. Jeugdtrauma? Het lot van een Jood? Aanleg tot alcoholist? Of zelfs gewoon een ziekelijk paranoia achtige delerium? Want Modi heeft soms maar rare waanbeelden. Of is het toch de op en top romanticus die we zien, een man die wel ziet hoe hij de dag doorkomt en vooral zijn kunsten en kwaliteiten laat zien wanneer hij dat wil. De tragiek van het niet anders willen of niet anders kunnen. Het lijkt Modi op het einde toch ook niet mee te zitten of is het toch allemaal een keuze? De film blijft wat dat betreft in het midden, hoewel er op Wikipedia staat dat er veel geromantiseerde verhalen rond zijn dood zijn maar hij kennelijk toch gewoon aan TBC overleed waarop Jeanne zich uit het raam stortte.

En zo intrigeert deze Modigliani op aparte wijze niet in de laatste plaats met zijn mooie muziek maar vooral met het dubbele beeld van de romantische en sfeervolle tijd en daartegen over het spook van de armoede, dat het met wat minder fortuin een tragische tijd was om in te leven. Daarom wat mij betreft een treffende en erg mooie film.