Nouvelle Vague (1990)

Een van de meest experimentele films van GODard. Op het gebied van de montage en timing misschien wel de beste film ooit. Vergeleken met Nouvelle Vague zijn de gelaagdheid en de complexiteit (de structuur) van bijv. Zerkalo zwaar achterhaald. Niet voor iedereen...

***** / *****, alleen al voor de dolly shots (de camera is bijna altijd in beweging).

Beste Speranza! Ik zie dat je dit meesterwerk hebt beoordeeld met 5 sterren . Ik zou er graag je mening willen lezen. Wat vind je hier precies meesterlijk aan? En hoe interpreteer jij het verhaal en de inhoud (thema's)? Ik ben er niet helemaal uit waar deze film precies over gaat. Dit is echt een lastige film om te begrijpen. En wat mij betreft veel ingewikkelder dan de ingewikkeldste film van David Lynch. Deze film is namelijk te abstract en erg cryptisch. Omdat dit meesterwerk bij mij in de top10 staat, ben ik heel erg benieuwd naar jouw reactie / mening. Mvg, Goga.

Ik kan me niet voorstellen dat iemand deze film kan doorgronden op inhoud of onderliggende thema's. Daar is deze film veel te abstract voor. Waarom heeft deze film zo'n indruk op mij gemaakt? Het is ware experimentele kunst. Deze film is een geniale stortvloed van beelden en klanken. Het kleurgebruik en de muziek zijn bijzonder fraai. Dit meesterwerk is de bekroning van de gelijknamige stroming.

Bedankt voor je reactie, maar iedereen kan zo’n antwoord geven. Een ‘echt’ antwoord heb je nog niet gegeven. Een antwoord waaruit blijkt dat je deze film gezien hebt. Wat gebeurt er bijv. met "Elle" (haar) in de hoofdrol?

Zo'n obscuur filmpje is het ook weer niet.

Zeker niet. Maar als deze film gezien hebt (al begrijp je het niet), moet je het wel gewoon weten. Heeft niets te maken met inhoud, meer met verhaal zelf.

Daar gaat het me niet om. Wie ben jij om publiekelijk af te vragen of om mensen de film wel gezien hebben?

Slappe vraag trouwens. Antwoord zal vast wel ergens in een plot outline of uittreksel te vinden zijn.

En wat is dit dan voor een site? Het gaat hier echt niet om de toplijstjes of stoer doen welke films je allemaal gezien hebt. Het is een discussiesite...

... "Era la festa di San Gennaro,

quanta folla per la via...

Con Zazá, compagna mia,

me ne andai a passeggiá." ...

Deze film van Godard heb ik vreemd genoeg nog nooit gezien, maar als ik de plotbeschrijving lees ben ik toch wel reuzebenieuwd naar deze film, zeker als die van een regisseur komt die zich eind jaren zestig bekeerd had tot het maoïsme. Daar is hij dus duidelijk weer van teruggekomen en je zou haast zeggen dat de theologische overwegingen van de hoofdpersoon van Godard zelf zijn.

"...De inhoud bestaat uit een stortvloed van beelden (negen cameralieden!), `klanken` (vijf bewerkers) en, natuurlijk woorden...."

Nouvelle vague - Cinema.nl

9 cameralieden!

Eentje voor de diehard filmgeeks.Hoewel:zelfs mensen die een Straub/Huilletje nuttigen bij het ontbijt zullen dit geen hapklare brok vinden.
Een "plot"omschrijving heeft hier geen enkele zin want er is geen plot,er gebeurt niets en er zijn geen personages.Oppervlakkig gezien vertelt Delon vanuit gene zijde,maar het motto van de film luidt:RES,NON VERBA dus wat doet het er toe.Al even oppervlakkig bekeken lijkt het alsof een evil twin van Delon zijn leven overneemt,maar dat idee wordt gaandeweg ook moeilijk vol te houden.Waarschijnlijk had goh-daar ook helemaal niet de bedoeling om een geestneuk à la Lynch/narratief experiment a la Resnais in elkaar te knutselen,maar houdt hij slechts naievelingen voor de gek.In gewone mensentaal:JLG deconstrueert hier het deconstrueren.
Echt vernieuwend is het allemaal niet:de tegenstelling tussen beeld en gepraat was toch al een Resnais stokpaardje,geimiteerd door middelmatige kopiisten als Duras .
De titel lijkt me trouwens net als de hele film een soort Resnais hommage te zijn,grondlegger van de NV immers,à peu pres.Dat zou dan ook de extreme hoeveelheid aan dollie/trekking sjots kunnen verklaren zoals we die van goh-daar niet in deze mate gewoon zijn.
Verder verwezenlijkt goh-daar hier een postmoderne droom:er wordt louter in pasklare citaten gesproken ,wie ze herkent krijgt overigens een ovatie van de regisseur zelf.
Ook de filmgeschiedenis wordt er bijgehaald:zo heeft "elle" wel degelijk een naam,die precies dezelfde is als die van Ava Gardner in TBC,enz. enz.
De voornaamste lol van de film lijkt dan ook te liggen in een wat flauw citatenspelletje,dat au fond het Tarantino niveau niet overstijgt en daarbij een stuk minder vermakelijk is.
Het verschilpunt met QT is dan dat goh-daar het uiteraard niet kan laten om wat maatschappijkritiek te spuien door wazige scènes rondom kunsthandel en andere uitwassen van het verderfelijke kapitalisme.

Gezegd dient te worden dat de cinematografie zwaar ok is,zeker 1 vd beste uit het oeuvre van de maestro überhaupt.
Tenslotte kudoi voor de extreem gevarieerde soundtrack.

Nouvelle vague is een zeer goede Godard. De montage, de beelden, de belichting en de muziek zijn van een zeer hoog niveau, vergelijkbaar met 'Je Vous Salue, Marie', al is die laatste film nog een stuk intenser, minimalistischer en mooier. Meerdere kijkbeurten zijn vereist om het geheel op zijn plek te doen vallen, aangezien de stortvloed aan geluiden, beelden, dialogen en quotes door de uitzonderlijke montage op zeer complexe en ontoegankelijke manieren in elkaar grijpen. Na meerdere kijkbeurten, zijn er nog steeds veel open vragen en is mijn interpretatie enkel voorlopig en speculatief. Zoals ik het nu interpreteer staat het thema van de liefde centraal, waarbij de mogelijke zuiverheid en diepgang van de liefde in vraag wordt gesteld in de context van het hedendaagse kapitalisme, waarbij economische machtsverhoudingen diep zijn doorgedrongen in alle vormen van menselijke interactie, waarbij voor contemplatie en eenvoudigweg bij elkaar zijn in rust, zwijgzaamheid en gelijkheid, geen plaats meer is. De machtsverhoudingen nemen zo'n centrale plek in binnen het narratief dat de liefdesuitingen die we zien vaak een dubbele betekenis lijken te hebben, waarbij de ene betekenis oprecht aanvoelt en de andere deze oprechtheid weer ondermijnt. De vrouw stak haar hand uit naar de uitgetoken hand van een hulpeloze man, maar kon ondanks haar gevoelens voor hem, haar macht over hem en vooral zijn machteloosheid uiteindelijk niet verdragen, en kon de verleiding niet weerstaan om met diezelfde hand een poging te doen om hem van zijn leven te beroven. Paradoxaal genoeg bleek die laatste daad zo onomkeerbaar en radicaal, dat de man (of wellicht een mysterieuze kopie van hem) zich uiteindelijk weer aan die laatste hand heeft kunnen optrekken om zich boven de vrouw te verheffen en zijn machtspositie te consolideren. Uiteindelijk verbreekt hij deze vicieuze machtsstrijd door de uitgestrekte hand van de nu hulpeloze vrouw weer vast te pakken en haar weer op gelijke hoogte te brengen en samen afstand te nemen van het kapitaal dat deze strijd überhaupt heeft doen ontstaan, om samen weg te rijden, wellicht als kans voor de liefde, maar nog altijd in een cabriolet als heilige koe van het onvermijdelijke kapitalisme. 4*

P.s. Dank aan xgogax voor het mij aanraden van deze film!

Als kijker word je volledig aan je lot overgelaten bij deze stortvloed van prachtige beelden, klanken en woorden (voor zover ik het heb kunnen volgen in drie talen). De regisseur wil graag moeilijk doen en mijn zegen heeft hij. Alleen heb ik er niets van begrepen (zal wel de bedoeling zijn geweest) en dat intrigeert het gebodene zelfs niet.

Nogal een vervreemdende Godard. Qua verhaal is het soms erg lastig te volgen. Godard houdt er nu eenmaal van om veel te experimenteren in zijn films en hier is dat niet anders.

Want hoewel er soms geen touw aan vast te knopen is, zorgt de visuele speelsheid ervoor, dat er in ieder geval nog voldoende te genieten valt. Want hoewel het zeker niet altijd even mooi is, hebben de beelden soms wel iets fascinerends. De kleuren zijn mooi en fel en de montage is meer dan in orde. Het vereist de nodige concentratie om de boel goed te kunnen blijven volgen. De dialogen ogen soms wat vreemd, alsof ze voorgelezen worden, maar ook daar zal Godard ongetwijfeld een bedoeling mee gehad hebben.

Uiteindelijk een lastig te beoordelen film. Soms mooi, soms ook niet. Godard heeft weleens geweldige ideeën. Deze ode aan de Nouvelle Vague (of is het iets anders?), wil ik nu niet bepaald geweldig noemen, maar het was wel een interessante kijkervaring, zoals de films van Godard dat eigenlijk bijna allemaal wel zijn.

3,0*

" 'Nouvelle Vague' is the history of cinema told as a biblical allegory

… the Old Wave is the Old Testament which depicts the classical era of cinema in its industrial-age and the New Testament is the New Wave where cinema has been weakened economically. ...

… The Torlato-Favrinis, the studio system, and the upper-classes exist in an isolated space but not entirely invincible to the movement of history. "