The Postman Always Rings Twice (1946)

Turner als femme fatale en Cronyn als duivelse advocaat blinken uit in een redelijke, maar niet echt bijzondere noir. Het verhaal is aardig opgezet maar de acties van het stelletje om Nick te doden zijn verre van briljant, en het laatste half uur is wat onbevredigend. Verder missen we de echt scherpe dialogen en is Garfield niet de juiste man voor deze rol.

3*.

Het oorspronkelijke verhaal van James M. Cain moest nogal aangepast worden om te kunnen voldoen aan de normen, die destijds (1946) in het toch al preutse Amerika golden voor bioscoopfilms.

Desondanks is het een aardige thriller gebleven, maar de wijze van acteren is inmiddels hopeloos verouderd. Wat de film heden ten dage nog het aanzien waard maakt is de verschijning van de bloedmooie Lana Turner. Zo oogverblindend blond kom je ze zelden tegen.

Mijn 3* zijn vooral voor haar.

“I like cats, always up to something”

Ik vond het een goede film, met dramatisch spel, goede sfeer, mooie zwart-witte beelden en een prima sfeerverhogend geluid. Verder vond ik een aantal zaken nauwelijks gedateerd overkomen, met name door het acteerwerk en script/scenario.
Het verhaal heeft romantiek in zich, maar ook wrange gegevens. Een mooie combi.

Het gegeven is trouwens klassiek en komt vaker voor in films, maar deze uitvoering vond ik zeker boeiend genoeg om onderhoudend te blijven. Alleen Nick vond ik een irritant personage.
Leuke (woord)spelingen met die briefjes en de postman, ook over katten, grappig.

Wat ik mij wel afvroeg….. tot bijna op het eind zat er nooit iemand in het eethuis, waar leven ze van?

...... er was nog steeds veel armoede in Amerika, want de crisis van 1929 duurde jarenlang en het verhaal speelt zich af in 1934, Frank is werkloos.......In hoeverre van belang lijkt me dat het tankstation, zoals boven staat bij de beschrijving.... Nou ja, ik weet niet, benzine is duur toen al en nu nog.

ja een een aangename film om naar te kijken, een fijn sfeerbeeld

-de hoofdrolspeler is trouwens jong gestorven-

wel had er hier en daar meer spanning mogen zijn, maar goed

er gebeurt dan ook aardig wat!

3,5 hamburgers

Niet erg belangrijk, maar toch grappig dat je het aanhaalt. Misschien iets om op te letten bij de remake.

The Postman Always Rings Twice (1981)

John Garfield is inderdaad jong overleden en schijnt een voorloper te zijn van acteurs als Montgomery Clift, Marlon Brando en James Dean.

John Garfield - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

Misschien spelen veel scènes zich af tussen de drukke(re) momenten door...? Lijkt me heel goed mogelijk. Bij de remake is het volgens mij ook zo. En daarbij lijkt het me inderdaad geen druk bezocht restaurant, maar in de remake wordt er dan ook aan het binnenhalen van klandizie gewerkt en is het dus bepaald geen vetpot.

Ik zie een beetje op tegen deze, omdat die uit '81 eigenlijk gewoon perfect is - Rafelson, Nicholson en Lange; wie of wat kan daar nog tegenop?

Die van 1981 heb ik nog niet gezien, de remake ga ik ook maar eens kijken.

13 nov. a.s. Blu-ray release.

Naar het einde toe misschien onnodeloos ingewikkeld (als de advokaat er bij komt) maar voor de rest een geweldige film noire! Nu de remake met Jack Nicholson nog eens bekijken ...

Nee, joh, kijk de versie van Visconti. Die is zo mogelijk nog beter dan deze film.

Blu-ray review: regiovrij.

De film was op TCM en na lange tijd weer eens gezien. De meeste (oude) films zijn voor mij toch, één keer gezien en dan niet meer. Toch houdt deze film zich nog redelijk staande. Negeer mijn bovenstaande berichten a.u.b. zeg. Waar letten mensen toch allemaal op als ze films kijken. Het speelt zich gewoon in 1946 af lijkt me en de zaken gingen aldus de dialogen goed, het hoeft toch niet allemaal uitvoerig in beeld gebracht te worden.

Nu mijn bericht over de film. Veel te lange film voor mijn doen, de eerste helft is memorabel over een driehoeksverhouding. Met een mooie Lana Turner en Marilyn Monroe zal ook wel het één en ander hier van hebben opgestoken. Ze, John Garfield, Lana Turner en Cecil Kellaway, zetten boeiend acteerwerk neer, helaas gaat zodra de rechtzaak begint de film naar beneden en komt later wel weer wat terug maar toch niet zo sterk als dat hij begon. Ook Garfield en Turner worden naarmate de film vordert minder sterk. Opvallend hoog tempo vaak in deze film dat dan weer wel.

Ben zelf niet zo voorstander van dat film noir als zelfstandig genre wordt aangeduid. Er zit wel wat daar van in, maar Turner vind ik hier nou niet bepaald een femme fatale. Misdaad komt ook wel voor, maar moeilijk te rangschikken film. Ik hou het zelf toch op een romantisch drama over een driehoeksverhouding. Maar daarna komt er nog een heel stuk achteraan, wat nogal ingewikkeld gebracht wordt en als je denkt dat je het hebt gehad, komt er toch nog weer een nieuwe wending met een ook wel wat ongewoon einde voor die tijd. Duidelijk te lang, maar ondanks al mijn kanttekeningen, kan hij wel op 3.0 blijven staan.

Vond de remake met Nicholson maar bijzonder matig, maar het origineel is niet veel beter. Qua acteerwerk is het maar zo-zo. En vooruit, het begin is nog heel behoorlijk, maar halverwege wordt de film steeds minder sterk doordat geprobeerd wordt veel te veel te vertellen. Het komt ook allemaal vergezocht over. Ik zie op Boekmeter een recensie dat het boek ook precies hetzelfde euvel heeft.

Een met klasse en passie vertelde klassieke film noir over een tot mislukken gedoemde romance: een verhaal over lust, bedrog, verraad en moord met adembenemende dialogen. John Garfield en Lana Turner speelden fantastisch en hun onderlinge chemie spatte van het scherm en werkte betoverend.

Goede film is dit wel, met puike vertolkingen.

Misschien nodigt deze film wel uit om de remake eens te bekijken.

Deze film noir bevat alle klassieke ingrediënten: een rusteloze antiheld, een onweerstaanbare femme fatale, een ingenieuze plot en een spel met licht en schaduw.

Frank Chambers (John Garfield) is een zwerver zonder idealen ten tijde van de Grote Depressie. Je kunt gemakkelijk met hem meeleven, ook al neemt hij foute beslissingen. Cora (Lana Turner) is moeilijk te doorgronden. Ze gedraagt zich theatraal, ijdel en egoïstisch. Ze gebruikt mannen om financiële zekerheid te verwerven. Gekleed in het wit steekt ze tegen de groezelige omgeving af. In een paar sleutelscènes draagt ze echter zwart, de kleur van de dood. Dan wordt ze de zwarte weduwe die mannen haar web in lokt. Een relatie tussen haar en Nick kan onmogelijk langdurig standhouden. Bij momenten lijkt ze echte gevoelens voor Nick te hebben, maar je moet er rekening mee houden dat het verhaal vanuit zijn standpunt verteld wordt.

Twee karakterrollen zijn er voor Leon Ames als de corrupte procureur en Hume Cronyn als de gewiekste advocaat. Zij zien justitie als een spelletje waarin de slimste wint. Idealen als rechtvaardigheid en eerlijkheid zijn ver te zoeken; cynisme domineert. Toch worden de daders uiteindelijk gestraft, een vorm van poetic justice waarnaar de titel verwijst. In Hollywood in die tijd mocht geen enkele slechte daad ongestraft blijven.

Onder de Hayscode konden geweld en seks niet expliciet getoond worden, dus moest regisseur Tay Garnett z'n toevlucht nemen tot suggestie. Geweld wordt gesuggerereerd met de dode kat - niet de favoriete scène van Gaia. Bij Cora's introductie klinkt haar wulpse muzikale thema, terwijl de camera langzaam beweegt van haar gevallen lippenstift naar haar lange benen.

De scènes aan de kust zijn op locatie geschoten, na lang wachten op het wegtrekken van de mist. Sigarettenrook en het geknipper van het neonlicht worden aangewend om sfeer te creëren. Schaduwen van ramen en jaloezieën zijn een voorafspiegeling van de schaduw van de tralies op het einde. Het lot van de zwerver was vrijwel bezegeld toen hij helemaal in het begin dat bordje met "Man wanted" zag staan.

Regisseur Tay Garnett was een one-hit-wonder in Hollywood met de eerste Amerikaanse verfilming van het boek van James M. Cain. Merkwaardig genoeg zeven jaar na een Franse en drie jaar na een Italiaanse versie. Lana Turner is erg blond en erg verleidelijk, dus als mannelijke of pottelijke kijker kun je goed meegaan in de motieven van John Garfield om de sukkelige echtgenoot om te brengen. Maar ja, het noodlot komt altijd twee keer langs. In de film tenminste.

Een glamourwoman getrouwd met een simpele ziel op leeftijd in een verlopen hamburgertent (?), en even later dan een liefdeskoppel zonder enige "chemie", maar goed: het moordplan wordt duidelijk en dan ga je er maar eens voor zitten.

Probleem is dat er vervolgens geen einde meer aan wil komen en de ene plotwending nog geforceerder overkomt dan de andere. In de melodramatisch slotscène wordt gelukkig wel nog even de titel verklaard, maar het blijft moeilijk.

Je moet natuurlijk vaker blijven opletten bij die noirs, en ook wel eens iets door de vingers zien, maar dit ging mij te ver. De remake viel om ongeveer dezelfde redenen ook tegen.

Aardige film waarin een man komt te werken voor een getrouwd stel en verliefd wordt op de vrouw. Een prima verhaal met genoeg plotontwikkelingen, maar het gaat wel iets te lang door allemaal. De personages zijn goed uitgewerkt, maar de casting van Lana Turner komt niet helemaal geloofwaardig over. Daar staat wel tegenover dat er wel duidelijk sprake is van aantrekkingskracht tussen haar en John Garfield.

Ben wel een fan van de rauwe acteerstijl van Garfiel en Turner vind ik ook één van de meer overtuigende femmes fatales. Vul dat aan met een vermakelijke Kalloway en je hebt 3 okaye hoofdrolspelers in een verhaal dat ook niet verder gaat dan dat trio (qua moordplotten en dergelijke). Ik prefereer noirs met een simpel, rechtlijnig plot, al moet ik wel toegeven dat de film af en toe wel wat moeite heeft om het interessant te houden. Desalniettemin kon ik het einde, met de bijhorende verrassingen, wel waarderen en is 't gewoon een solide film.

Het heeft erg lang geduurd vooraleer ik in de sfeer van de film kwam omdat ik net voordien het boek van James M. Cain gelezen heb. Dat bleek niet zomaar een willekeurig stukje American pulp maar een kleine pageturner, die nadien en zoals te verwachten een voortdurend punt van vergelijking met de film zou vormen. Niettemin - en gelukkig - heb ik toch voldoende afstand kunnen nemen van het boek om te kunnen besluiten dat ik het een goede film vind, niet perfect, maar toch goed. Het scenario volgt niet helemaal de verhaallijn van het boek, maar toch wel grotendeels, in elk geval in grotere mate dan de filmversies van Visconti en Bob Rafelson lijkt mij. Wat het moordmotief betreft, is het treffend dat dit in 1946 versie nog wat aangedikt wordt. Men maakt van Nick Smith een onmens die als een dictator zijn vrouw Turner volledig wil onderwerpen, waar het in het boek meer en louter om carnale lust gaat tussen twee overspelige minnaars en wat daarmee gepaard gaat. Aan het einde breit men in de film ook nog een verklaring voor de titel van het verhaal, wat ontbreekt in het boek. De finale met ietwat moraliserende betekenis is onderdeel van het boek, en heeft men dus niet speciaal uitgeschreven voor de film i.f.v de Hays code, tenzij auteur James M. Cain vooruitziend was. Wat de scènes in de rechtbank betreft, komt het wat minder tot zijn recht in de film omdat de motivatie achter de rechtsplegingen nauwelijks en snel snel aan bod komt i.t.t. in het boek.

John Garfield blijkt geknipt voor de rol van Frank Chambers, maakt een goeie entree, die weliswaar helemaal verbleekt bij de legendarisch verleidelijke entree van Lana Turner. Voor Turner was het de film die van haar een ster maakte bij MGM, zij zagen in haar een soort opvolgster van Jean Harlow. Ik zie ongetwijfeld liever Lana Turner aan het werk, al zijn het beiden wel al te fake blond wanneer je er te hard op let. Cecil Kellaway in de rol van Nick Smith, echtgenoot van Turner, wordt nog wat naïever gemaakt dan hij al was in het boek. Van mij had hij ook een tikje excentrieker mogen overkomen. In het boek is hij van Griekse komaf onder de naam Nick Papadakis, hier is hij gewoon Nick Smith. Behalve Garfield en Turner vind ik vooral Hume Cronyn uitblinken als de meer dan gewiekste advocaat, net zoals hij in het boek wordt neergezet.

Van regisseur Tay Garnett had ik nooit eerder gehoord en hij lijkt mij toch iemand die minder bekend is dan zijn meest bekende film hier. HIj heeft wel zijn job goed gedaan - respect. Voor MGM was deze film een vreemde eend in de bijt omdat ze normaal gezien geen misdaadfilms/thrillers deden, kwam ik nog te weten bij de introductie van de dvd. Daarmee rekening houdend hebben ze zeker een mooie worp gedaan.

Conclusie. Hoewel hier geen postbode te bespeuren valt, hangt er een verdomd goed verhaal aan vast. Qua Amerikaans sfeerbeeld, scenario en algehele acteerprestaties een geslaagde film. Niettemin vind ik in de niet geautoriseerde verfilming Ossessione (1943) meer erotische chemie terug tussen de hoofdrolspelers. Over The Postman Always Rings Twice (1981) waarin Jack Nicholson zich nogal laat gaan, wil ik het dan even niet hebben want die is in een heel ander tijdvak gemaakt.

The Postman Always Rings Twice bevat veel typische film noir elementen maar heeft ondanks een handjevol clichés ook aardig wat verrassende plotwendingen.

De film gaat in het begin over een jonge vrouw (Cora) die met behulp van haar geheime liefde (Frank) een plan verzint om haar echtgenoot te vermoorden. Al lijkt dit in eerste instantie een doorsnee film noir plot gaat het verhaal daarna verschillende kanten op. Zo speelt een groot gedeelte van de film zich af in een rechtbank, waar een slimme advocaat even de show steelt, wordt er daarna vooral de aandacht op corruptie en chantage gelegd. Uiteindelijk draait het geheel om de vertrouwensband en de daarbijbehorend oplopende spanningen tussen Cora en Frank. De eerste helft van de film had mijn volledige aandacht maar helaas zakte dit wat weg na het verhaal zich verder vorderde en duurde het uiteindelijk net allemaal wat te lang. Toch is dit gewoon een hele aardige film noir die best vermakelijk is.

Well, goodbye mister...yellow...

Een klassieker op klassiekerzondag die natuurlijk klinkt als een klok, want wie kent deze titel nu niet...? Ik moet zeggen dat de kennis bij mij daar ook op hield, en na de verrukking van het vinden van een dergelijke titel was het dan toch gisteravond maar de vraag of deze film meer te bieden had dan alleen een bekende titel. En dat antwoord luidt zowel ja als nee.

Ten tijde van de grote depressie arriveert werkeloze Frank na de nodige omzwervingen aan bij het tankstation/diner van Nick om daar soort van met de neus in de boter te vallen, want bed brood en werk worden Frank op een zilveren dienblad aangereikt. Maar binnen minuten wordt al duidelijk wat de grote uitdaging gaat zijn als Frank Nick's jonge vrouw Cora ziet en het de vraag wordt of het een kwestie van gezond verstand en beheersing gaat worden of toch de weg van het hart winnen, de stiekeme liefde en snode plannen, en gelukkig wordt het dat laatste want anders werd het misschien ook nog saai. Een Hitchcock achtige idee is het gevolg.

Bij dat idee blijft het vervolgens want dat niveau wordt nooit bereikt in de toch wat te lange film die de eerste fase toch redelijk saai te noemen is en vooral te braaf aanvoelt en nooit echt spannend wordt. Pas na het gedoe met de kat en de plannen de zaak te verkopen komt er iets meer sjeu in en sowieso wat gewicht in de schaal voor de te maken plannen. Het gedeelte met de advocaat is best interessant waaruit blijkt dat de advocaat de grotere boef is dan het stel en zo naar het einde na de mislukte chantage komt er toch een aardige steekspel los tussen Frank en Cora dat ze elkaar niet meer vertrouwen. Helaas is het allemaal een beetje te weinig en te laat.

Garfield is wel een apart geval hoewel ik toch iets mis in hem voor de rol, Garfield stierf zoals bekend jong maar werd ook het slachtoffer van de communisten jacht in Hollywood. En daar doet Turner niet voor onder, prachtvrouw uiteraard, die mannen bij de vleet had en zelfs womanizer Frank Sinatra onder de huid kroop en uit zijn evenwicht wist te krijgen, en daarna ook nog een relatie had met Johnny Stompanato waarvan ik toch echt dacht dat dit maar een fictief karakter was uit LA Confidential, ofwel, James Elroy Strikt Vertrouwelijk. Interessant allemaal uiteraard, opzienbarend, maar dit oudje heeft er niets aan die uiteraard netjes binnen de lijntjes ingevuld wordt, en waar nog al wat schrap werk aan te pas kwam om het suitable voor de bios te maken. Dus er valt wat van te zeggen. Maar zoals ik al min of meer zei komt The postman always rings twice toch niet veel verder dan een hele bekende titel. Wel leuk om eens meegepikt te hebben maar dat is het dan ook.

Een erg zwakke noir. De film lijkt heel veel te willen vertellen en daardoor wordt het wat rommelig en nergens interessant. Het eerste uur is best saai en daardoor was ik mijn interesse eigenlijk al snel verloren. De twee hoofdrolspelers spelen ook niet echt sterk en tussen beide personages bestaat weinig chemie. Met name Garfield lijkt te licht voor zijn rol hier. De dialogen missen de nodige scherpte. Spannend wil het ook nergens worden, hoewel er wel elementen in het verhaal zitten die spannend zouden kunnen zijn. Het gedoe in de rechtbank komt erg geforceerd en ongeloofwaardig over. Een film die zijn reputatie op geen enkel vlak waarmaakt.

film voor het eerst gezien en deze prent laat mij met gemengde gevoelens achter. Op zich kijkt het allemaal vlot weg maar op momenten denk je ook waar zit ik naar te kijken en hoe geloofwaardig is het eigenlijk nog ? De personages/karakters en hun kennelijke motieven (?) veranderen soms zo snel van insteek dat het gaandeweg de film toch wel wat storend wordt. Het gedoe in de rechtbank is ook geen hoogstandje dus de vraag waar de hoge waardering vandaan komt is wel rechtvaardig. Zoals gezegd kijkt de film wel vlotjes weg en Lana Turner is prettig om te zien en het eerste uurtje stemt hoopvol. Maar de film wordt er gaandeweg niet beter op. Er had m.i. veel meer ingezeten als er beter was ingezet op suspense en een daadwerkelijke plottwist. Zeker met dat toch vreemde en lastige uitgangspunt van een bloedmooie jonge vrouw die met een veel oudere, wat dikke sukkel/goedzak is getrouwd. De bekende titel van deze film slaat ook een beetje als een tang op een koe, of hoe dat gezegde ook mogen luiden. Ben mild met mijn beoordeling, deels door de ouderdom.

de chemie tussen Garfield en Turner komt overtuigend over en is hetgene wat deze film boven de middelmaat doet uitsteken , sommigen hierboven vinden het te lang duren of niet overtuigend genoeg .

Ik kan me niet echt vinden in deze kritiek , het acteerwerk is prima en natuurlijk wordt er veel gedramatiseerd en gespeeld met het concept schuld en boete , dat maakte de film voor mij net even anders en boeiend .

Daardoor kan ik ( hoewel ik het deels met Moviemazzter's eens ben ) de rechtbankscene en de snelle veranderingen als minpunten wel door de vingers zien .